Ron te Slaa (53) overleden



Met grote verslagenheid hebben 
Elsje en ik op zondag 3 mei in 
Sydney kennis genomen van het 
volkomen onverwachte overlijden 
van onze vriend Ron te Slaa. Hij 
is slechts 53 jaar geworden.

Ron ken ik al sinds onze middelbare 
schooltijd. De JR Snoeck Henkemans 
in de Haagse Nieuwersluisstraat was 
de plek waar we elkaar voor het eerst 
tegenkwamen. Hij was een briljante 
leerling die toen al precies wist en deed 
wat hij wilde. Ik vergeet nooit dat wij 
samen onze eerste Mac Donald hamburger aten bij de opening 
van de vestiging op de Leyweg. Dat we stiekem ons eerste biertje 
dronken in Café Morgenstond op het Almeloplein. De danslessen 
bij dansschool Joop Kuipers in de Torenstraat en de 
vakantiebaantjes op de CCWS bloemenveiling in Honserlersdijk. 
De oranje Kreidler's. Het waren geweldige jongensjaren. 
Niet zo gek dat de vriendenkring van toen met Harm-Jan, Herbert, 
Willem en Hans, ondanks geheel verschillende carrières, nog 
intact is. Onze gemeenschappelijke liefde voor het voetbal is altijd 
een rode draad in onze ontmoetingen geweest. 

De discussies wie er nu echt de beste libero was. Ruud Krol 
(Ron's favoriet) of Rinus Israel (de mijne) we kwamen er niet uit. 
En er was (later) altijd zijn medische steun die ik van hem kreeg 
tijdens mijn actieve scheidsrechterscarrière bij opspelende knie- 
of enkelprobleempjes. 

Maar er was meer. Veel meer. De liefde voor zijn vrouw Janoeska, 
kinderen Rutger, Niels en Maaike en voor zijn familieleden was 
ongeëvenaard en een voorbeeld voor velen. De gedrevenheid en 
kwaliteit die hij als orthopeed chirurg ten toon spreidde was altijd 
op het hoogste niveau. De uitwisseling van onze reisbelevenissen. 
De telefoontjes op de gekste en vaak late uren. "Vannnnn derrrrr 
Ennndddde, ik ben op weg naar Noes, hoe is het? Even bijkletsen, 
dan lijkt de terugreis ook wat sneller te gaan". En dan volgden er 
weer mooie zinvolle gesprekken.

Hij eiste veel van zichzelf, legde de lat in wat hij ook deed altijd hoog, 
en eiste dat ook van zijn medewerkers en mensen in zijn omgeving. 
Soms op een dwangmatige manier maar vaak gewoon zoals Ron was: 
natuurlijk, authentiek en met zijn typerende glimlach. Een leider, een 
gids met altijd goede en bovenal gemeende raad. Een man met sterke 
principes, met normen en waarden, altijd op zoek naar verbeteringen en 
nieuwe impulsen en bovenal altijd met respect voor anderen.

En Ron was er als je hem nodig had. Toen ik eind 1999 net was 
geopereerd zat hij samen met zijn medische collega's Paul en Babette 
geheel onverwacht, op een zaterdagmiddag buiten het bezoekuur om, 
aan mijn Amsterdamse ziekenhuisbed. Hij peperde mij in goed naar de 
artsen en naar mijn eigen lichaam te luisteren. Maar hij gaf ook mijn 
behandelend arts de opdracht mij extra scherp in de gaten en vooral 
rustig te te houden. Controle houden dat vond hij prachtig. De 
touwtjes in handen hebben dat paste bij Ron. Check, dubbelcheck. 
Grondigheid, een gedegen voorbereiding, geen halve maatregelen, als 
je iets doet, doe het dan goed! was zijn motto. En dat heeft Ron gedaan. 

Hij heeft als veel van zijn vrienden goed (maar veel te kort) geleefd, maar 
wat misschien nog belangrijker is: dat hij ook voor velen veel, 
heel veel heeft betekend !

Ron laat geen gat, maar een heuse krater na.
Wij zijn dankbaar dat we tijd met Ron en zijn familie hebben mogen 
doorbrengen en wensen Janoeska, Rutger, Niels, Maaike en overige 
familie veel sterkte toe om dit verlies een juiste plek te geven.

Mario en Elsje

Sydney, 03/05/2009